Ik moet mij aanpassen, dacht ik. En dat is iets wat mij soms letterlijk veel pijn heeft gedaan. Aanpassen aan het tempo van anderen of net zo lang als anderen ergens mee bezig kunnen zijn. Of dat nu in en om het huis was of tijdens een dagje uit.
Op deze foto uit mei 2010 ben ik alleen naar zee. Een plek waar ik mij heerlijk kan ontspannen.
Waar ik soms ook merkte dat ik niet zo ver kon lopen als ik van plan was. Het maakte niet uit, ik liep minder ver of bleef langer bij een strandtent zitten.
Ik moet mij aanpassen aan anderen
Het aanpassen aan een ander is mij met de paplepel ingegoten. Als ik dat niet deed, volgde straf. Want anderen wisten beter dan ik wat het juiste was, dat kon ik niet weten. Dat gold bij ons niet alleen als thuiswonend minderjarig meisje, maar ook als volwassen en uitwonende dochter met een HBO-opleiding.
Dat aanpassen was er ook in mijn relatie, aanpassen aan de verwachtingen en opvattingen van mijn schoonfamilie.
Het aanpassen aan de normen en waarden van een werkgever. Zeker als oproepkracht in het onderwijs met een jaar elke week op een andere school was behoorlijk schakelen.
Vooral nadat ik was aangereden heb ik mij heel erg aangepast. Te veel, kan ik beter zeggen, niet naar mijn lichaam geluisterd over wat ik kon. En aan de andere kant misschien ook wel alles doen omdat mij volledig herstel was voorgehouden.
Hierdoor ben ik zo ontzettend over mijn grenzen heen gegaan. Vooral als het aankwam op met een ander een dag op stap te gaan. Ik haakte in de loop van de dag in de regel af. Dan moest een uur of langer met mijn been omhoog zitten. En ik had een zeurende pijn die van mijn voet door mijn hele lichaam trok. Mijn gezelschap liet mij zitten, ging dan wat anders doen en ik kon afwachten wanneer ze weer terug waren.
Proberen aan de verwachtingen te voldoen
Elk volgend uitje nam ik mij voor om het wel vol te houden, dat ik wel de hele tijd gezellig overal bij kon zijn. Maar dat zat er niet in. De eerst volgende keer werd ik wakker met wat hoofdpijn, de keer er op was de hoofdpijn erger, en zo werd die hoofdpijn met het opstaan steeds erger. Toch negeerde ik dat, want we hadden iets afgesproken en ik moest mee.
Maar in feite was zo’n hoofdpijnbegin van de dag een boodschap: blijf thuis.
Het laat zich raden dat het steeds moeilijker werd om aan de verwachtingen te voldoen. Dat hoe ik mij ook probeerde aan te passen en totaal niet naar mijn lichaam luisterde niet werkte. Want met hoe meer hoofdpijn ik wakker was geworden, des te moeilijker was het om de dag door te komen.
Dat ik niet aan de verwachtingen van mijn gezelschap voldeed, hoorde ik elke keer weer. Dus ik was de keer erop er nog meer op gebrand om wel aan hun verwachtingen te voldoen.
Het laat zich raden wat er gebeurde, meer hoofdpijn en minder kunnen.
De effecten van het aanpassen
Zoals hieruit misschien al blijkt, was mijn lichaam het er niet mee eens dat ik mij in allerlei bochten wrong om toch te doen wat er van mij werd verwacht.
Na mijn scheiding wilde ik niet de hele dag thuis blijven zitten. Ik wilde er ook wel eens op uit gaan. En zowaar, ik kon een dag op stap.
Hoe dat nu ineens wel kon? En nadat ik bovendien een zweepslag in mijn kuit had gehad op een plek die na de aanrijding gevoelig voor kramp was? Ik had eerst geen idee.
Tot ik besefte dat er geen druk was. Ik hoefde met niemand rekening te houden, mij niet aan te passen aan anderen, maar ik kon mijn eigen gang gaan.
Pas toen ik aan de slag ging met alle emoties die ik daardoor en bij andere gelegenheden niet had kunnen uiten, kwam de omslag. Mijn klachten verdwenen, waardoor ik steeds meer kon.
Ik kan nu een hele dag op stap gaan, zonder ook maar een enkel probleem. Zo kun je op de foto bij de blog die hierna komt “Ik kies voor mijzelf, eindelijk” een foto zien in de duinen van Wassenaar. Nadat ik met een groep in Kijkduin ben begonnen en we in de haven van Scheveningen een late lunch hadden.
Wanneer stop jij met jezelf aanpassen?
Laat hieronder een reactie achter wat jij gaat doen.
Je kunt gelijk een afspraak maken in mijn agenda.
Neem contact op als je eerst kennis wilt maken.
Heb jij het gevoel dat je niet gehoord wordt na je ongeluk? Ik herken dat en heb er meer blogs over geschreven.
Heb je last van pijn na het ongeluk? Lees dan hier hoe het mijn leven beïnvloed heeft.
Vind je het moeilijk om jezelf te accepteren hoe het nu is? Lees dan deze blogs.
Over het thema eigenliefde vind je hier de blogs.