In 2004 ben ik aangereden, dat heb ik vaker genoemd op mijn site en in mijn blogs. Een van de dingen waar ik tegenaan liep, was dat ik niet kon zeggen hoe ik mij voelde. Niet mijn eigen gevoelens uiten, maar er ook niet er met een ander over praten.
Waarom ik dacht “Ik kan niet zeggen hoe ik mij voel.”
Ik was de eerste weken alleen thuis, mijn partner was werken. Mijn moeder kwam voor het koken en deed de boodschappen. Een collega die op het werk schoonmaakte, kwam een ochtend schoonmaken. Maar verder was ik alleen, niemand om tegen te praten.
Dat werd na een paar weken wel anders, ik mocht weer aan het werk. Ik had collega’s om mij heen, rustige tijd op het werk, dus we hadden tijd om te praten. Toen leek alles nog positief uit te pakken. Door de fysiotherapie kon ik wel wat beter uit de voeten.
Maar dan komt er een moment dat er geen fysiotherapie meer is. Piekdrukte op het werk, dus geen tijd om kletspraatjes te houden.
En tegelijkertijd merken dat het herstel toch tegenvalt. Hoe ik mij voelde, kon ik niet uiten. Ik was bang, verdrietig en teleurgesteld. Want ik kon niet sporten, lopen ging moeizaam en in huis en tuin werken ging niet. Terwijl de fysiotherapeut had gezegd dat ik volledig was hersteld.
Met mijn partner kon ik hier niet over praten. Na de eerste opmerking kreeg ik een kort antwoord. Nog een opmerking en een nog korter antwoord en als ik nog meer zei, geen antwoord. Mijn moeder kwam met adviezen die voor mij niet werkten. Of ze kwam met de zakelijke dingen die na een aanrijding spelen.
De gevolgen van ik kan niet zeggen hoe ik mij voel
Naar mate de tijd vorderde, vroeg niemand meer hoe het met mij ging. Ik begon er ook niet zelf over. Ik was al jaren gewend dat ik mijn emoties niet mocht tonen.
In het begin merkte ik niets van mijn mond houden, net doen alsof er niets aan de hand is. Ik deed mijn uiterste best om toch gewoon gezellig mee te doen. Want ik merkte de afkeuring als ik toch een spelbreekster was.
Het gevolg hiervan was dat ik met een steeds ergere hoofdpijn opstond als er iets was gepland met anderen.
Na mijn scheiding ondernam ik dingen alleen. Er was niemand die reageerde als het niet ging zoals gedacht. Alleen mijn eigen teleurstelling. De hoofdpijn nam af, maar het verdriet en de teleurstelling bleven.
En langzaam aan kreeg ik vaker blessures, was ik vaker ziek of mijn stem kwijt. Herstellen duurde lang en tot mijn verdriet kwam ik niet terug op het niveau van er net voor.
Ondanks dat ik hulp had, was deze neerwaartse spiraal mogelijk. Dat heeft 12 jaar geduurd.
Het keerpunt
Toen ik begon met het verwerken van al het verdriet en de teleurstelling en de pijn die ik had, werd mijn leven weer plezieriger. Ik kon steeds meer dingen doen die ik leuk vond. En ik hoefde mij niet meer af te vragen of ik een dag had dat alles zou lukken. Binnen één jaar stond er een heel andere persoon.
Het was niet altijd even gemakkelijk of leuk wat ik tegenkwam. Maar ik heb nu wel geleerd om dingen niet te laten ophopen, maar kom gelijk in actie om iets aan te pakken. Dit zorgt ervoor dat ik nu al een paar jaar niet meer ziek ben geweest, geen medicijnen gebruik en mijn stem heb behouden.
Nu is het niet meer “Ik kan niet zeggen hoe ik mij voel.” En dat is soms wel eens raar voor mijn omgeving. Iemand die mij misschien nog niet zo goed kent, zal niet direct het antwoord “niet zo goed” verwachten. Het standaard antwoord dat we geleerd hebben om te geven is immers “goed.”
Sommige mensen weten niet hoe hier mee om te gaan. Anderen tonen belangstelling en vragen verder. Niet iedereen kan hier mee om gaan, dat mag en is oké.
Wil jij nu ook aan de slag?
Laat hieronder een reactie achter wat jij gaat doen.
Je kunt gelijk een afspraak maken in mijn agenda.
Neem contact op als je eerst kennis wilt maken.
Wil jij alle blogs over het onderwerp depressief na een ongeluk lezen? Klik dan hier.
Heb jij last van somberheid, op de andere website heb ik algemene blogs over dit thema geschreven.
Hier vind je al mijn blogs over het thema emoties uiten na een ongeluk.
Of wil je algemene blogs lezen over het uiten van gevoelens?