Er zijn twee kanten aan een ervaring

Er zijn twee kanten aan een ervaring, altijd.
Je kunt bang zijn voor een spin of het doet je niets.
Een hittegolf vindt de een fijn en een ander ziet de oogst verdrogen en vindt het niet fijn.

Vaak oordelen we over hoe we iets vinden, het is positief of negatief.
Soms is je oordeel een veroordeling, zoals in dit voorbeeld. Ik heb het examen niet gehaald. Stom van mij, ik heb niet hard genoeg geleerd.
Of je legt de schuld bij een ander. Bijvoorbeeld door te zeggen dat de leraar de stof niet goed heeft uitgelegd.
Je kunt de oorzaak ook aan de omstandigheden wijten. Bijvoorbeeld omdat er veel te veel lawaai was van buiten.

Er zijn twee kanten, net hoe jij naar deze ervaring kijkt

Er zullen altijd mensen zijn die iets op een andere manier ervaren dan dat jij het ervaart. Niemand heeft exact hetzelfde in het leven meegemaakt, hierdoor kun je dezelfde situatie anders ervaren.
Is dat erg? Nee, helemaal niet, zolang je er geen oordeel over hebt. Of als je niet verwacht dat de ander iets net zo moet voelen als jij.

Ik sta er om bekend dat ik niet oordeel of veroordeel wat iemand zegt of doet.
Hoe anders was dat met de revalidatiearts waar ik bij terecht was gekomen. Hij wilde mij niet meer behandelen, omdat ik te gefixeerd was op herstel. En ik kwam niet lachend binnen zoals mensen die krom van de reuma in een rolstoel zaten. Ik moest maar naar een psycholoog.

Wat was er aan de hand? Waardoor was ik, in zijn ogen, daar zo op gericht?
Toen ik uit het gips kwam, was er gezegd dat ik volledig zou herstellen.
Na een aantal weken fysiotherapie, werd gezegd dat ik hersteld was. Terwijl ik dat nog niet zo voelde, het ging wel beter, maar ik kon toch niet alles.
Een paar maanden later was het glad en toen mijn voet weggleed, was die een week later nog verkleurd.
Wederom fysiotherapie en verwijzing naar de specialist, mogelijk dystrofie.
Dat sloot hij uit. Met steunzolen bereikte hij altijd hele goede resultaten, zei hij. Maar ik merkte geen verbetering.

Iedereen heeft zijn eigen beeld

Deze arts vergeleek mij met een reuma patiënt. De oorzaak van mijn problemen lag in een aanrijding, waarbij mijn voet klem had gezeten.
Daarnaast wilde hij mij twee maal per week ergens laten komen, waar ik niet met het openbaar vervoer kon komen. Dat dit onmogelijk was, gaf hij wel gelijk toe.
Toen even later bleek dat hij ook dichter bij huis spreekuur hield, kon ik volgens hem daar niet terecht. Dat zou zijn bepaald vanuit de zorgverzekering. Toen ik die belde, vroegen ze of mijn vraag serieus was. Het kon zeker wel, zolang hij niet nog een keer een eerste consult schreef.

Er zijn twee kanten, zoals wij er naar keken.
Hij vond mij hierdoor mogelijk ook lastig, naast dat ik gefixeerd was op herstel.
Ik voelde mij niet gehoord in wat ik zei. En ik baalde dat het beloofde herstel na, alles bij elkaar, ruim een jaar na de aanrijding nog niet merkte. Ik was gefrustreerd omdat ik de dingen die ik leuk vond nog steeds niet kon doen.

Er zijn twee kanten, iedereen kijkt er met eigen ogen naar

Ruim een maand later kon ik niets meer onder uit een kast pakken. Iemand tipte toen ga eens naar een sportarts op Papendal.
Wat een verschil, met een kleine test zonder apparatuur werd de oorzaak vastgesteld. Met oefeningen en de naam van een goede fysiotherapeut ging ik weg.
Al snel kwam er verbetering in mijn lopen. Dat moest ik wel weer opnieuw leren, want dat was door de pijn niet meer goed. En ik deed trouw dagelijks mijn oefeningen.

Bij de psycholoog duurde het jaren, ik leerde mij wel wat beter te ontspannen. Bovendien viel ik af, maar tegelijkertijd bleef ik wel in de spiraal omlaag. Want ik kreeg steeds meer klachten en medicijnen.
Toen ik bij een therapeut kwam die niet van het praten was, maar van emoties oplossen, was ik heel sceptisch. Toch was dat wel de oplossing voor mij.
Al na de eerste keer merkte ik verschil, een jaar later was ik van alle klachten en medicijnen af. Ook nu wel weer met trouw mijn huiswerk doen.
Sinds die tijd ben ik niet meer ziek geweest, heb ik geen paracetamol geslikt. Bovendien heb ik geen last meer van blessures. Hierdoor sta ik heel anders in het leven, ben ik niet meer somber, lach ik vaker.

Er zijn twee kanten, de lichamelijke en de psychische kant. Als je wat je voelt niet kunt uiten, om wat voor een reden dan ook, slaat dat op in je lichaam. Het kan er immers niet uit. Wanneer dat te lang en/of te veel wordt, dan krijg je lichamelijke klachten. Zo werkte het bij mij ook. Door met de ene kant aan de slag te gaan, loste de andere kant ook op.

Wanneer ga jij aan de slag met negatieve oordelen?

Heb jij het gevoel dat je niet gehoord wordt na je ongeluk? Ik herken dat en heb er meer blogs over geschreven.

Hier vind je al mijn blogs over het thema emoties uiten na een ongeluk.
Of wil je algemene blogs lezen over het uiten van gevoelens?