De juf heeft eindelijk geen hoofdpijn meer, vooral toen ik voor de klas stond of in administratieve banen waar ik niet zo lekker op mijn plek zat, had ik vaak last van hoofdpijn.
“De juf heeft geen hoofdpijn meer,” riep een jongen uit groep 7 tegen de rest van de klas.
Wat was het geval? Ik had gezegd dat ze rustig aan de slag moesten gaan met een taalles, want ik had hoofdpijn.
Na een tijdje was dat gezakt en hij zat met zijn tafeltje tegen mijn bureau aan. Ik kreeg de vraag of ik minder hoofdpijn had, dat klopte. Hij kon zag dat aan mijn ogen.
Deze foto is een paar maanden later genomen, een paar dagen weg met groep 8. Een grapje van een leerlinge om mij dit te laten oprapen.
Ook hier getroffen door serieus hoofdpijn. Na een middag op bed, ben ik net voor de bonte avond toch naar mijn eigen bed gegaan.
We hebben het hier over schooljaar 1992-1993.
Een sprong in de tijd
In juni 2004 ben ik aangereden, mijn herstel verliep niet zoals er was gezegd in het ziekenhuis.
Na een tijdje wilde ik er wel weer op uit met mijn vriend en moeder. Maar ja, dat ging niet zo gemakkelijk meer.
Ik wist van te voren niet hoe goed of slecht ik die dag zou kunnen lopen. Daarnaast vonden ze mij niet echt gezellig, want ik kon niet praten en lopen tegelijk. Verder was mijn tempo een stuk lager, beide omdat ik moest nadenken bij elke stap die ik zette. Het is voor de meeste mensen immers een automatisme om de voet af te wikkelen. Nou voor mij was dat nadenken en opletten dat ik niet op een schuine tegel of een steentje stapte.
Op den duur werden dit ook dagen waarop ik met hoofdpijn wakker werd. Want na elke keer dat zij hun teleurstelling hadden geuit, voelde ik meer druk om de keer erop wel aan hun verwachtingen te voldoen.
Uiteindelijk ging het zover dat ik wakker werd met migraine achtige hoofdpijn. En dus geen zin had om een dagje weg te gaan.
Hoe ik mij op zulke dagen voelde of hoe ik het vond dat ik niet meer mee kon zoals eerst, daar was geen aandacht voor.
De verbeteringen
De revalidatiearts vond dat ik te gefixeerd was op mijn herstel. Daarom stuurde hij mij naar een psycholoog.
Het belangrijkste wat ik daar in een aantal jaren leerde, was mij wat beter ontspannen. Maar ik ontwikkelde steeds meer klachten en kreeg steeds meer medicijnen. Ik zat in een neerwaartse spiraal, waar ik echt niet blij mee was.
Toen ik na mijn scheiding een eigen plekje vond en bang was om die kwijt te raken na mijn ontslag, kwam er een vrouw op mijn pad. Zij merkte op dat mijn rugzak zo vol was, dat ik niet met succes in een andere baan zou kunnen beginnen. Haar advies was om eerst naar een collega van haar te gaan en ballast kwijt te raken.
Dat heb ik gedaan en al na de eerste keer merkte ik een verbetering. Een jaar later was ik van mijn klachten en medicijnen af. Een hele nieuwe toekomst lag aan mijn voeten.
Nu heeft de juf eindelijk geen hoofdpijn meer
Laat hieronder een reactie achter wat jij gaat doen.
Je kunt gelijk een afspraak maken in mijn agenda.
Neem contact op als je eerst kennis wilt maken.
Heb je last van pijn na het ongeluk? Lees dan hier hoe het mijn leven beïnvloed heeft.